NATALE SOBRIO...
NATALE SOBRIO…
Ritroviamo il piacere di regalarci un sorriso!
Zo luidde 20 november jl. de kop van een artikel (of liever gezegd een vertelling) van de hand van Corrado Augias, journalist van de Italiaanse krant ‘La Repubblica’.
Hij refereerde hierin aan de hoofdpersoon Ebenezer Scrooge uit ‘A Christmas Carol' van Charles Dickens.
Momenteel staan in Italië de kranten bol van allerlei artikelen over de haalbaarheid van 'Il cenone natalizio’, de overvloedige kerstmaaltijd met daarbij ook nog eens gigantische hoeveelheden cadeaus voor iedereen.
In sommige regio's mogen de winkels weer open en als iedereen zich aan alle anti-Covidmaatregelen houdt mogen straks wellicht ook de winkels in de huidige 'code rood-'regio's hun deuren weer openen en kan er “op bescheiden wijze en soberder dan anders” lo shopping gedaan worden…
Scrooge is een financier en geldwisselaar die zich zijn leven lang alleen maar gericht heeft op het verkrijgen van geld. Hij veracht andere zaken dan geld, inclusief vriendschap, liefde en de basisgedachte van het kerstfeest. In de nacht vóór kerstmis heeft hij een aantal dromen en komt tot inkeer...
Corrado Augias is zich ervan bewust dat iedere context anders is, maar (her)kent het feit dat een simpele passeggiata zoals ook de tot inkeer gekomen Scrooge ervaart, een wandelingetje, mits je goed om je heen kijkt, je meer vreugde kan geven dan bv een vakantie in Sharm el-Sheikh, een geliefde vakantiebestemming van menig Italiaan.
Een duidelijke stellingname tegen de ongebreidelde kerstviering van de Italianen met enorme hoeveelheden eten en cadeaus…!
Wat mij in de kop van deze vertelling vooral aansprak was het tweede gedeelte, en wel het terugvinden van het plezier om elkaar weer een glimlach te kunnen schenken!
Hoe waar is dit niet in deze ‘gemaskerde’ samenleving waar je alleen maar aan iemands ogen de gemoedstoestand enigszins af kunt lezen. Hoe groot is daarentegen niet de kracht van een (h)eerlijke glimlach!
Als we die met Kerst weer cadeau krijgen betekent dit hier in la Bella in ieder geval dat we onze mascherine hebben mogen laten zakken en ook dat er, al is dat misschien voor maar even, een eind is gekomen aan wat men hier de lipstick blues noemt. Eenmaal de mascherine af en de rossetto weer volop op je lippen komt dit ongetwijfeld je humeur ten goede en ook dat van menig ander.
Hoe sober kan een Kerst niet wezen?!
Speriamo bene!
A prestoš
